Sąd, zlecając biegłemu sporządzenie opini, celem wyjaśnienia pojawiających się w postępowaniu zagadnień fachowych, nie przejmuje odpowiedzialności za treść opinii wobec osób trzecich. Na powyższe nie ma wpływu fakt wyznaczania zakresu opinii przez organ orzekający ani okoliczność sporządzania jej w oparciu o materiał zebrany w sprawie.
Wskazuje się także, iż od odpowiedzialności nie zwalnia biegłego prawidłowość prawomocnego orzeczenia, jakie zapadło w postępowaniu, w którym kwestionowania opinia została dopuszczana jako dowód. W związku z faktem, iż ocena opinii wymaga posiadania wiedzy specjalistycznej, zakładać należy, iż sąd w celu oceny prawidłowości jej sporządzenia nie oprze rozstrzygnięcia jedynie na ekspertyzach prywatnych przytaczanych przez poszkodowanego. Wydaje się, że każdorazowo w takim postępowaniu poszkodowany powinien złożyć także wniosek dowodowy o zasięgnięcie opinii innego biegłego.
Warto nadmienić, że nieprawidłowości w czynnościach podjętych przez biegłego wiązać się mogą z odpowiedzialnością karną za przestępstwa sporządzenia fałszywej opinii z art. 233 § 4 kodeksu karnego oraz przestępstwo fałszerstwa intelektualnego (art. 271 kk). Oba te czyny mogą być popełnione wyłącznie umyślnie, przy czym dla stwierdzenia popełnienia tego pierwszego konieczne jest wykazanie także tzw. zamiaru bezpośredniego, a zatem ustalenia, że biegły godził się z faktem, iż jego opinia będzie fałszywa i nie ujawnił w niej wątpliwości, które pojawiły się na etapie jej tworzenia.
Ustalenie, czy wadliwe sporządzenie opinii można zakwalifikować jako przestępstwo, istotne jest dla oceny, czy roszczenie mogło ulec przedawnieniu. Jeżeli sąd cywilny stwierdzi we własnym zakresie, iż czyn biegłego wypełnia znamiona przestępstwa według zasad prawa karnego, roszczenie przedawnia się z upływem lat dwudziestu od dnia popełnienia przestępstwa.
Źródła: wyrok SN V CSK 479/14
wyrok TK K 50/05